Σκεφτόμουν αλήθεια ποια να ήταν η εικόνα που είχε η κοινωνία διαχρονικά για τον ποιητή . Αφορμή πήρα από μια φωτογραφία που έφθασε στο γραφείο μου από φίλο από την μακρινή Νικαράγουα να παρουσιάζει χιλιάδες άτομα όρθια να παρακολουθούν απαγγελίες ποιημάτων . Αλήθεια εδώ στην χώρα με τόσο πλούσια προίκα ποίησης και πολλούς ποιητές που γράφουν ποίηση είναι απόντες από τα κεντρικά μέσα επικοινωνίας έντυπα και ηλεκτρονικά . Φωτεινές εξαιρέσεις το περιφερειακό ραδιόφωνο που φιλοξενεί εκπομπές λογοτεχνίας και ποίησης όχι η πλειοψηφία αλλά μια ισχνή μειοψηφία . Αν πάρουμε την αρχαιολογική σκαπάνη και σκάψουμε μισό αιώνα πίσω θα δούμε ότι ο ποιητής για την τότε κοινωνία ήταν ένα αξιοπερίεργο πλάσμα που έφθανε στα όρια του γραφικού . Σαν τεκμηριωτικό υλικό θα αξιοποιήσω τίς ελληνικές ταινίες εκείνης της εποχής . Στο «Δόλωμα» το 1964 η πρωταγωνίστρια εκπαιδεύεται στην ποίηση για να αποκτήσει το διαβατήριο για την ανώτερη τάξη σχολιάζοντας «Έτσι άντε άντε είναι η ποίηση ; να την καταλαβαίνουμε ; εκείνο που ενδιαφέρει είναι να απαγγέλεις με μια φωνή άχρωμη , συρτή και μελαγχολική» . Στην ταινία «Τύφλα να έχει ο Μάρλον Μπράντο» το 1963 ο πρωταγωνιστής ρομαντικός γυναικοκατακτητής και ποιητής στα όρια του γραφικού. Στην ταινία «Ξύπνα Βασίλη» το 1969 που απεικονίζει την πιο χαρακτηριστική εικόνα της κοινωνίας εκείνης της εποχής για την ποίηση και για τον ποιητή μέσω του ποιητή Φανφάρα Ο σκηνοθέτης εδώ βάζει τον ποιητή να είναι ο υμνητής του τότε καθεστώτος και ο οποίος απαγγέλει το πολιτικό του ποίημα που αναφέρεται στα μαύρα και στα κόκκινα κοράκια τα οποία παραπέμπουν στον Ε.Α. Ποε , σύμβολο του ανθρώπου που διολισθαίνει στην παραφροσύνη Παρουσιαζότανε ο ποιητής σαν μια περιθωριακή φιγούρα ένας καλλιτέχνης πεινασμένος που έφθανε στα όρια της γελοιότητας και η ποίηση μια ακατανόητη πολυτέλεια που δεν είχε θέση στην καθημερινότητα . Στην δεκαετία του 1960 έχει αρχίσει η γελοιοποίηση του ποιητή και της ποίησης με ένα πολύ υπόγειο τρόπο. Στην δεκαετία του 1970 η ποίηση ήταν απαγορευμένη και η γενιά μας την έμαθε μέσα από παράνομα σκονισμένα βιβλία η κοντά στο τζάκι τις κρύες νύκτες του χειμώνα να απαγγέλει ο παππούς και να δακρύζει η από τις υπέροχες μελοποιήσεις φωτεινών μουσικοσυνθετών . Η ποίηση για την μεγάλη μερίδα του κόσμου παρέμεινε μια ακατανόητη πολυτέλεια για την καθημερινότητα τους και οι ποιητές απόμακροι και σε άλλο κόσμο . Το σύστημα είχε και έχει πετύχει να εξορίσει την ποίηση από παντού και προσπαθεί να την σκοτώσει και να την εξαφανίσει εκείνη την ποίηση που μιλά στην καρδιά των ανθρώπων και στο άκουσμα της ανθίζει η ψυχή τους . Έρχεται στην μνήμη μου η απεργία των φοιτητών του Πανεπιστήμιου του Χάρβαρντ και θυμάμαι πολύ καλά ένα πανό που είχαν κρεμάσει που έγραφε «Απεργούμε διότι απουσιάζει η ποίηση από τις παραδόσεις των μαθημάτων». Ο Κώστας Βάρναλης έλεγε ότι γράφει ποιήματα για εκείνους που δεν ξέρουν να διαβάσουν. Η ποίηση είναι μέρος της καθημερινότητας και της πραγματικότητας και οδηγεί τα όνειρα μας μετατρέποντας την κάθε μας ημέρα σε μια μικρή γιορτή. Δεν αρκεί να απαγγέλουμε περιστασιακά στίχους ποιητών η να δημιουργούμε κάποιες δραστηριότητες που να θυμίζουν ποίηση η να μαζευόμαστε σε κάποια μικρά μπαρ με μια μικρή ομάδα δικών μας ανθρώπων αλλά θα πρέπει πρώτα από όλα να ενσωματώσουμε την ποίηση στην καρδιά μας και να ομολογήσουμε στον εαυτό μας ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την καθημερινότητα με γενναιότητα , μετά να γεμίσουμε τα ράφια της βιβλιοθήκης μας με βιβλία ποιητών γεμάτα με ποιήματα που μιλάνε στην καρδιά μας και να ανθίζει η ψυχή μας μετατρέποντας τα ράφια της βιβλιοθήκης μας σε παράθυρα στο μέλλον. Στην συνέχεια να εμπλουτίσουμε τις συζητήσεις μας με ποίηση έτσι ό λόγος θα γίνει φωτεινός και γεμάτος χρώματα και τέλος να αρχίσουμε να γράφουμε κείμενα που να ρέουν σαν ποιητική μελωδία και να οδηγούν τα όνειρα μας προς το μέλλον και εμάς προς τον εξανθρωπισμό. Έτσι θα καταφέρουμε να μετατρέψουμε τον χρόνο σε μια αιώνια γιορτή της ζωής δίνοντας στην θέση του στην ευτυχία . Σήμερα δεν μας λείπουν οι ποιητές αλλά οι αναγνώστες της ποίησης , οι εραστές και οι ερωμένες της ποίησης . Τους ποιητές θα τους δείτε να εκπέμπουν καθημερινά προσπαθώντας να επικοινωνήσουν με τον κόσμο παρέα με την μοναχικότητα τους και την παλιά λάμπα θυέλλης σαν καντήλι για της νυκτερινές τους ικεσίες.