Οι πραγματικοί ποιητές , αυτοί που υπηρετούν την τέχνη της ποίησης ,που ταξιδεύουν σε αχαρτογράφητες περιοχές για να ανακαλύψουν το ωραίο , το όμορφο , που θαλασσοδέρνονται στους ωκεανούς της ψυχής έχοντας μοναδικό τους όπλο την αγάπη και τον έρωτα ,που τα βράδια κάτω από τα αστέρια ονειρεύονται νέους κόσμους , νέες πολιτείες , αυτοί οι ποιητές δεν γνωρίζουν τίποτα εκ των προτέρων , δεν γνωρίζουν τί θα δημιουργήσουν με το γράψιμο τους , τους αρκεί μια λέξη , μια μελωδία , ένα ελαφρύ αεράκι , ένα χαμόγελο της , ένα σε αγαπώ της και ξεκινάνε το ταξίδι τους . Ετσι αρχίζει μια μεγάλη περιπέτεια επικοινωνίας με το ασυνείδητο , το υποσυνείδητο , τα συναισθήματα του , τα αισθήματα του τις ιδέες του , τις αξίες του , τον ανθρωπισμό του όπου καταλήγει σε ένα μεγάλο καμίνι όπου δένεται το ποίημα του . Ετσι είναι απίθανο εντελώς για τους πραγματικούς ποιητές να ορίζουν με βεβαιότητα ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα την στιγμή που γράφουν . Το μοναδικό στην ποίηση είναι ότι το ποίημα δεν δημιουργείται στο μυαλό του ποιητή και μετα αποτυπώνεται στο χαρτί αλλά ο ποιητής μπαίνει στην διαδικασία να γράψει σαν μια ανάγκη ζωής , σαν να θέλει να πάρει οξυγόνο για να συνεχίσει να ζει , σαν μια ασυνείδητη ανάγκη για την αθανασία , για την αγάπη και γράφει κάνοντας έρωτα με τις λέξεις αφήνοντας τα πάντα ελεύθερα .Αρχίζει να δημιουργεί χωρίς να ξέρει που πάει και αφήνει την καρδιά του , την ψυχή του να καθοδηγούν το χέρι και έτσι κάπως ξεκινάει η ημέρα της δημιουργίας ενός νέου κόσμου . Το γράψιμο ενός ποιήματος δεν είναι μια απλή τέχνη γραψίματος ή μια άλλη τέχνη όπου ο δημιουργός εκ των προτέρων έχει φανταστεί το δημιούργημα του και αρχίζει να το κατασκευάζει , το γράψιμο στους πραγματικούς ποιητές είναι ένα ταξίδι στο άγνωστο , στο αχαρτογράφητο με μοναδικό του σύντροφο την αγάπη που του φυλάει την καρδιά και την ψυχή του και τον συντροφεύει στα ταξίδια του . Η τέχνη της ποίησης έχει τα στοιχεία της ασάφειας , της αλληγορίας , του υπονοούμενου , του ρητού λόγου χωρίς την απαραίτητη σαφήνεια και απευθύνεται σε όλο τον κόσμο , σε ένα άλλο κόσμο που η επικοινωνία γίνεται με άλλους κωδικούς και άλλα πρωτόκολλα επικοινωνίας . Ετσι ο πραγματικός ποιητής εμπνέεται από μια μούσα που ίσως να μην υπήρξε ποτέ , ίσως να είναι ένα δημιούργημα της φαντασίας του , ίσως πάλι να είναι η ίδια η αγάπη που την συνάντησε μια μέρα του καλοκαιριού και του είπε , σε αγαπώ. Από τότε απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους που ποτέ δεν έχει γνωρίσει , που δεν τους ξέρει , που δεν έχει συναντηθεί μαζί τους αλλά τους ξέρει πολύ καλά από τους κτύπους της καρδιάς τους που τα μοιράζονται όλα μαζί του , λέγοντας του τα πάντα και αυτός ο πραγματικός ποιητής αρπάζει μια λέξη τους , ένα χαμόγελο τους , ένα δάκρυ τους , φορτώνεται τίς αναμνήσεις του , τα συναισθήματα του και αρχίζει ένα παράξενο ταξίδι στο παρελθόν και στο μέλλον προσπαθώντας να δημιουργήσει το κοινό των ανθρώπων , προσπαθώντας να τους ξεχωρίσει από το πλήθος , μεταμορφώνοντας τους σε μια λεκτική κοινωνία . Ετσι το κάθε του ποίημα αποτελεί ένα ακόμα βήμα προς την ανάσταση της γλώσσας μας και την ιστορίας της , αποτελεί ένα ζωντανό οργανισμό όπου ζει και αναπνέει . Ίσως να μην με πιστεύεται και να χαμογελάτε συμπαθητικά , αλλά για πλησιάστε ένα μικρό καθρεφτάκι μπροστά από το ποίημα θα δείτε ότι θολώνει . Η ζωή που κρύβεται μέσα του παραμένει αθάνατη και όποτε διαβαστεί , οποιαδήποτε χρονική στιγμή θα αναστήσει τον αναγνώστη μαζί με όλο του το αισθηματικό και συναισθηματικό του κόσμο και ό αναγνώστης θα νιώσει μια απέραντη ευτυχία και ελευθερία . Το ποίημα ενός πραγματικού ποιητή δεν πρέπει να σημαίνει αλλά και να είναι μια γλωσσική συμπεριφορά η οποία θα είναι ξεχωριστή ανάμεσα σε πολλές άλλες συμπεριφορές και ταυτόχρονα θα δημιουργεί το παράδοξο και το μοναδικό , το ποίημα του να σημαίνει και να είναι ταυτόχρονα και με το οποίο επικοινωνεί με τον κάθε ένα ξεχωριστά και χωρίς ποτέ να του λέει ψέματα και ο αναγνώστης το καταλαβαίνει από το φτερούγισμα της καρδιάς του και τους κυματισμούς των ωκεανών της ψυχής του και για να λυτρωθεί δακρύζει πότε από χαρά , πότε από συγκίνηση . Ο πραγματικός ποιητής παλεύει με τις λέξεις που έρχονται από το άγνωστο , από το αόρατο και προσπαθεί να τίς βάλει σε μια σειρά που να αποκαλύπτουν το κοινό των ανθρώπων και οτιδήποτε που αδυνατεί να το ενσαρκώσει , πιστά , αληθινά , το απορρίπτει και αντιμετωπίζει την άβυσσο στα μάτια του και βυθίζεται μέσα της αναζητώντας τον άνθρωπο , τον απλό , τον καθημερινό , τον ανώνυμο εκείνον που δεν ξέρει να διαβάζει και αυτό που τον σώνει και τον διακρίνει είναι η αγάπη του που την προσφέρει σπάταλα μόνο και μόνο για ένα ανθρώπινο χαμόγελο η ένα ανθρώπινο δάκρυ συγκίνησης