Η σημερινή ημέρα ήταν μια μέρα σαν όλες τίς ημέρες του επερχόμενου καλοκαιριού αφόρητη ζέστη και ξαφνικές νεροποντές, τα πουλιά πετούσαν κόντρα στον άνεμο αναζητώντας την ζωή . Περπάτησα με διάφορες σκέψεις στο μυαλό μου μέχρι την θάλασσα αφού το ημερήσιο πρόγραμμα μου είχε ολοκληρωθεί και έτσι είχα ελεύθερο χρόνο να αφήσω το βλέμμα μου ελεύθερο να ταξιδέψει πάνω από την θάλασσα και πέρα από τον ορίζοντα . Ίσως σε κάποιο μέρος σκέφτηκα να νυχτώνει , ίσως πάλι να είναι η μεθυσμένη πολιτεία των ονείρων μας . Ο ήχος του τηλεφώνου διέκοψε τις σκέψεις μου και άκουσα την φωνή του εκδότη μου να μου λέει , «Αγαπητέ Διονύση η πρώτη ποιητική σου συλλογή είναι πραγματικότητα , το βιβλίο εκτυπώθηκε και είμαστε έτοιμοι να το βάλουμε στα βιβλιοπωλεία μετα την πρώτη παρουσίαση κοντά στο τέλος Ιουνίου , θα τα πούμε αναλυτικά και από κοντά, συγχαρητήρια » . Η πρώτη μου ποιητική συλλογή με τον τίτλο « Οδός Ναυπλίου , ποιήματα για μία απουσία» είναι γεγονός . Κάθισα στον μεγάλο βράχο τής θάλασσας , μονολογώντας , τα κατάφερα , το πέτυχα , ξεκίνησα την μοναχική μου πορεία στην ποίηση χρόνια τώρα και σήμερα βγαίνει η πρώτη ποιητική μου συλλογή κάνοντας έναρξη στην λογοτεχνική μου πορεία προς το μέλλον και έχω αρκετό δρόμο μπροστά μου , αλλά έγινε ή αρχή . Με ακούς ; ‘Οδός Ναυπλίου , ποιήματα για μια απουσία . Μάλλον θα την έχεις ξεχάσει μετά από τόσο καιρό που άφησες πάνω της τα ίχνη από τα φιλιά σου , τον ήχο από το χαμόγελο σου , το χάδι των ματιών σου , τους κτύπους της καρδιά σου και τον αντίλαλο από το σε αγαπώ σου . Και εκείνο το δωμάτιο που παραμένει ένα μεγάλο σεντούκι αναμνήσεων , ερωτικών στιγμών , ατελείωτων φιλιών , αιώνιων όρκων αγάπης και εκείνο , αχ εκείνο το βαλς των ματιών μας . Τα βήματα μου προ ήμερών με φέρανε στην οδό Ναυπλίου , το Ενοικιάζεται παραμένει ακόμα κολλημένο στην ίδια θέση από τότε που έκλεισες πίσω σου την πόρτα .Τώρα πλέον θα με θυμάσαι για τα γέλια σου , θα σε θυμάμαι για τα δάκρυα σου και κλείνοντας τα μάτια μου θα κουρνιάζω στις αναμνήσεις μας και στην Οδό Ναυπλίου στα ποιήματα για μια απουσία
